ԱՆԱՀԻՏ ՄԽՈՅԵԱՆ
ԿԱՐԻՏԱՍ Վրաստանի Գործադիր Տնօրէն
————————————————–
Ի՞նչ է նշանակում բառը ինքնին։ Իւրաքանչիւր բառ ինքնատիպ է։ Մենք շատ անգամ փորձում ենք բառը բացատրելու համար այլ բառեր եւ արտայայտութիւններ ընտրել, բայց եթէ բառը առանձին գոյութիւն ունի, դա նշանակում է, որ այն կրում է այնպիսի զգացական նշանակութիւն, որը հնարաւոր չէ վերաձեւակերպել մի քանի ուրիշ բառերով։ Այսինքն, եթէ պատկանելութիւնը գոյութիւն ունի որպէս առանձին բառ, դա արդէն աւելին է, քան ամբողջապէս ունենալը, սեփականը հանդիսանալը, ինչ-որ բանի մաս կազմելը եւ այլն։
Պատկանելիութեան մէջ զետեղուած առաջին զգացումը դա՝ պատասխանատուութիւնն է։ Այսինքն, եթէ ես պատկանում եմ ինչ-որ մէկին, կամ ինչ-որ բանի, ես վերցնում եմ պատասխանատուութիւն այդ անձի, կամ երեւոյթի, կամ իրի նկատմամբ։ Եթէ պատկանելութիւնը փոխադարձութիւն ունի, այսինքն պատկանողը անձ է կամ խումբ, ուրեմն պատկանելիութիւնն էլ փոխադարձութիւն պէտք է ունենայ։ Այսինքն ես պատասխանատու եմ քո նկատմամբ, իսկ դու՝ ինձ։ Այս պարագայում միակողմանիութիւնը կարող է քանդող բնոյթ ունենալ, որովհետեւ շահագործում կարող է տեղի ունենալ։ Կը խախտուի՝ տալ ստանալու պալանսը։
Երկրորդ զգացումը, դա արդէն կարեւորութիւնն է։ Մենք ծնւում ենք պատկանելիութեամբ արդէն, եւ այն կազմում է մեր ինքնութեան հիմնական մասը։ Այսինքն՝ բնական ազդակ է՝ բնազդ։ Մենք դեռ չծնուած, արդէն պատկանում ենք Աստծուն, ծնողներին, իսկ ծնուելուց յետոյ ընտանիքին, համայնքին, մեր երկրին, աշխարհին եւ նրանց, ում մենք ընտրում ենք։ Կարեւորութեան զգացումը, որը մեր երջանիկ զգալու համար ամենակարեւոր զգացումն է, պատկանելութեան հիմնական մասն է կազմում։ Սա նոյնպէս պէտք է փոխադարձութիւն պարունակի, որ իրական երջանկութիւն ստեղծի։
Երրորդ զգացումը դա սէրն է, որը պատկանելիութեան պարտադիր պայման է։ Եթէ պատկանելիութեան մէջ սէրը ներկայ չէ, այն կարող է վերածուել չարաշահման, սեփականութեան։ Եթէ սէրը ներկայ չէ, պատկանելիութիւնը ձեւափոխւում է սեփականութեան, եւ տիրելու զգացումի։ Հիմա, այսինքն մենք արդէն գալիս ենք որոշակի պատկանելիութեամբ, եւ կեանքի ընթացքում ընտրում ու աւելացնում ենք մեր պատկանելիութիւնները։ Սա նշանակում է, որ ինչքան մեծ է շրջանակը, այնքան մեծ պէտք է լինի պատասխանատուութիւնը, սէրը եւ համապատասխանաբար կարեւորութիւնը։ Իսկ մենք պատրա՞ստ ենք ընդունել մեր ընտրած մաշտաբը։
Այստեղ մենք պէտք է վերադառնանք մեր ինքնութեանը, այսինքն մեր տեսակին եւ կարողութիւններին, այսինքն ո՞վ ենք մենք, ինչո՞ւ կանք, ի՞նչ ենք ուզում անել, ի՞նչ կարողութիւն ունենք, ու ի՞նչ ունենք արդէն ի բնէ տրուած։ Մեր ընտրութիւնը, թէ մենք ում եւ ինչի պէտք է պատկանենք, եւ մեզ ով եւ ինչը պէտք է պատկանի, պէտք է բխի մեր ինքնութիւնից։ Կայ պարտադիր, ի բնէ եկող պատկանելութիւն եւ կայ ընտրովի։ Ընտրովին նոր ձեռքբերում է, որը մենք ըստ մեր ինքնութեան կարող ենք ընտրել, իսկ ի վերուստ տրուածը աւելի հիմքային մակարդակի վրայ է եւ եթէ ուզում ենք այն փոխել, աւելի շատ ջանք կը պահանջուի։ Եւ կայ Աստծոյ կողմից մեզ շնորհուած կարողութիւնները, որը Նա աւելացնում է, երբ մենք Իր հետ ենք քայլում։ Եթէ Աստուած մեզ տուել է բարձր կարողութիւններ, նրա ակնկալիքն էլ մեզանից բարձր կը լինի։ Վկայութիւնը պատկանելիութեան եւ ինքնութեան փոխ-ներգործութեան արդիւնքում տեղի ունեցածի վրայ պէտք է հիմնուած լինի։ Մենք չենք կարող վկայութիւն տալ այն բանի մասին, ինչը տեղի չի ունեցել։ Բայց այն լաւը, կարեւորը, որ տեղի է ունեցել մենք չենք կարող չվկայել, որովհետեւ իրենք կը դառնան ինքնանպատակ, իսկ աշխարհում ամէն ինչ գոյութիւն ունի փոխ-ներգործութեան հիմքում։
(Բանախօսութիւն)